Drive-By Truckers heeft een lange weg moeten afleggen om te komen waar de band nu is. Een weg die de meeste bands nog steeds moeten gaan, als ze niet op de vleugels van de nieuwste hype kunnen meeliften. Met name in het zuiden van de Verenigde Staten (de bandleden komen zelf uit Georgia en Alabama) is de band uitgegroeid tot een begrip. Vanaf de release van hun debuutalbum was de Amerikaanse pers reeds laaiend enthousiast. De uitgelezen mix van alternatieve country, roots, rock, Americana, blues en punk - ook wel Southern rock genoemd - sloeg duidelijk aan bij het Amerikaanse publiek.

Naar hun grote voorbeelden Lynyrd Skynyrd en the Allman Brothers Band begonnen ook de muzikanten van Drive By Truckers de wereld over te touren met hun muziek. En niet zonder succes. Begin jaren negentig behoorde Drive By Truckers tot de eerste generatie bands die de mogelijkheden van het internet ging benutten en mede daardoor had de band een groep fans aan zich weten te binden. Met een veelvoud aan elektrische gitaren, bas, drums en de traditionele instrumenten mondharmonica en banjo bleek de band live ook aanstekelijk te spelen. De afwisseling op het vocale vlak zorgt voor de broodnodige variatie: afwisselend zanger, zangeres en samenzang.

In 1998 verscheen hun debuutplaat "Gangstabilly" en hun laatste album "American Band", hun elfde studioalbum verscheen in 2016. Hun gloriejaren kende de groep vanaf 2001 toen ze singer-songwriter Jason Isbell aan de microfoon lieten plaatsnemen en nummers lieten componeren. Diens toenmalige echtgenote Shonna Tucker nam de rol van bassiste in de band voor haar rekening. Na vijf jaar verliet Jason Isbell zijn vrouw en de band en ging hij op zoek naar een succesvolle solocarrière. Drive-By Truckers besloot echter om ongestoord verder te doen met dat waar ze goed in zijn en waarin ze zich ondertussen een stevige reputatie hadden opgebouwd, namelijk het brengen van alt.country- en rockmuziek.

Na het vertrek van zanger en liedjesschrijver Jason Isbell blijken ook de andere muzikanten uitstekende songs te kunnen schrijven. De hoofdmoot van het repertoire blijft natuurlijk Patterson Hood en Mike Cooley, twee mannen, met ieder hun eigen stijl. Patterson Hood is een forse kerel met een zwarte baard en een stemgeluid dat herinneringen oproept aan de doorleefde tenoren van Neil Young en Kurt Cobain. De andere, Mike Cooley, kunnen we best omschrijven als iemand met het uiterlijk van Gram Parsons, gecombineerd met een schuurpapierstem.

Na twee succesvolle samenwerkingen op de comebackplaat "The Scene Of The Crime" van Betty La Vette en op "Potato Hole" van de legendarische organist Booker T. Jones, besloot de band om zich nog eens volledig te smijten op het realiseren van eigen albums. De cd’s "The Big To Do" uit 2010 en "Go-Go Boots" uit 2011 waren het tastbare resultaat van deze hernieuwde intensifiëring. De jubileumplaat "English Oceans" (2014) was het eerste zonder bassiste Shonna Tucker die eind 2011 de groep had verlaten en in 2012 vervangen werd door Matt Patton. Brad Morgan speelt sinds 1999 in de huidige bezetting op drums, terwijl Jay Gonzalez sinds 2008 de keyboards voor zijn rekening neemt.

Drive-By Truckers is altijd al een band geweest die een verhaal wou vertellen en die er niet terug voor deinsde om uit te komen voor haar mening. Anno 2016 zijn de Verenigde Staten een hopeloos verdeeld land. Dus pakt de band op hun elfde album "American Band" uit met hun 'State of the Union'. De twee songschrijvers die niet langer stil aan de zijlijn kunnen blijven toekijken hoe hun land zichzelf op sociaal en interraciaal vlak de dieperik in helpt benadrukken dit ten volle om dan ook zaken uit te spreken die niet langer stil gehouden mogen worden. Hoewel ze hun wortels in het diepe zuiden van de VS hebben, bewijst Drive-By Truckers op dit album wederom een band te zijn die er niet voor terugdeinst om platen uit te brengen die beenhard tegen het huidige politieke klimaat in de Verenigde Staten ingaan en levert de band al bij al een moedig album af, hun meest expliciet politieke album uit hun carrière. Daarom zijn de verwachtingen wederom hooggespannen voor het nieuwe album, ook omdat ze eigenlijk nooit echt tegenvallen.

En het is zover, eind deze maand (31 jan.)verschijnt met "The Unraveling" hun 12de studioplaat, naar eigen zeggen “an overview of our journey from post-election blues, into the heart of Memphis and onward into a new election year". De negen tracks zijn opgenomen in de legendarische Sam Phillips Recording Service in Memphis, door GRAMMY Award-winnende ingenieur Matt Ross -Spang (Jason Isbell, Margo Price) en oude DBT-producent David Barbe, en het is natuurlijk onmogelijk om de klank van die legendarische plek niet te voelen als je dit nieuwe album oplegt. Ook horen we gastoptredens van North Mississippi All-Stars bandlid Cody Dickinson, the Shins’ Patti King en violist Kyleen King(Brandi Carlile).

Tekstueel als muzikaal gaat de band verder waar men met de voorganger "American Band" gebleven was. Het bewind van Trump heeft Amerika weinig goeds gedaan en vormt uiteindelijk andermaal een grote inspiratiebron voor de band, al gaan de songs op "The Unraveling" meer over dagelijkse absurditeiten en emoties en blijven hun teksten dichter bij de schrijvers zelf. De waan van alledag, vooral in de States komt goed naar voren en wordt kritisch bekeken. Wel zijn de heren Mike Cooley en Patterson Hood zich ervan bewust dat het een zeer persoonlijke blik is op de maatschappij waar ze leven: noeste Amerikanen die in armoede wegzakken, bruut van hun ouders weggerukte migrantenkinderen, een wapencultuur die dagelijks mensenlevens eist.... en gaat de eerste single "Armageddon's Back In Town" over het omgaan met de dagelijkse beslommeringen van reizen door de Verenigde Staten. Een prachtig rocknummer, zoals ook "Slow Ride Argument", ongetwijfeld twee songs die tot hun favorieten gaan uitgroeien bij live optredens.

De intens wiegende rocksong "Grievance Merchants" gaat dan weer over de verspreiding van blank haatdragend geweld dat we de afgelopen jaren hebben gezien. Cooley schreef het naar aanleiding van de moord op de vriend van hun babysitter. Soms leunen hun songs aan bij Springsteen, Neil Young of Tom Petty, en daar tegenover klinkt de eenvoudige countrygroove van "Thoughts And Prayers" dan weer Byrds-achtig. Maar tekstueel gaat het slecht met de wereld, dat is vooral wat Drive-By Truckers met "The Unraveling" hebben willen overbrengen en dit doen ze met prima gecomponeerde songs die qua muzikaal peil als vanouds klinken. Met deze sound en deze teksten viert dit vijftal hun 25-jarig bestaan,en behoort "The Unraveling" misschien wel tot hun allermooiste album in hun al imposante oeuvre. Om het album te promoten maakt de band vanaf 16 januari een uitgebreide tournee met op 1 juni een optreden bij Ribs & Blues in Raalte, 7 juni in Paradiso, Amsterdam en 8 juni in De Roma, Antwerpen.